Në vitet e fundit, politika fiskale ka luajtur një rol të rëndësishëm në stabilizimin e ekonomive të Perëndimit, veçanërisht pas depresionit të madh të viteve 1930. Në një ekonomi ku kapaciteti prodhues është mirë i zhvilluar, politika fiskale mund të luajë një rol të rëndësishëm në rregullimin e kërkesës agregate. Në vende të tilla, sistemet e zhvilluara të taksave dhe të mirëqenies sociale i lejojnë politikës fiskale të funksionojë në mënyrë fleksibile në luftimin e inflacionit ose deflacionit.
Në një shtet islam, stabiliteti i vlerës reale të parasë konsiderohet si detyrim dhe është thelbësor që një ekonomi e tillë të ecë normalisht në rrugën e zhvillimit. Inflacioni mund të gjenerojë një shpërndarje të të ardhurave dhe pasurisë që, duke përqendruar pasurinë dhe të ardhurat në duart e të pasurve, mund të jetë i dëmshëm për mirëqenien e njerëzve. Gjendjet deflacionare janë gjithashtu të dëmshme. Ibn Halduni e vuri re shumë kohë më parë se nëse Sulltani ndalon rrjedhjen e financave drejt publikut, kjo do të gjenerojë recesion. Së fundmi, financimi kompenzues është zbuluar të jetë i domosdoshëm për të parandaluar një rënie në kërkesën dhe ofertën agregate. Politikat fiskale për të ulur kërkesën agregate dhe për të rritur produktivitetin do të jenë të nevojshme kur ekonomia është në kushte inflacionare. Për të arritur stabilizimin ekonomik në mënyrë efikase, një shtet mysliman, si çdo shtet tjetër, ka nevojë për sisteme fleksibile dhe elastike të të ardhurave dhe shpenzimeve. Taksat progresive mbi të ardhurat dhe shpenzimet, si dhe pagesat e sigurimeve shoqërore, mund të veprojnë si stabilizues automatikë për ekonominë. Masa diskrecionale gjithashtu mund të merren për sa kohë ato nuk shkaktojnë efekte negative për ekonominë.
