Barazia është një parim i njohur mirë në Islam. Në shpërndarjen e shpërblimeve, Halifet e Drejtë ndoqën praktikën e Profetit (paqja qoftë mbi të) duke shpërndarë ato shpërblime në mënyrë të barabartë. Ky ishte një tregues i qartë që Islami synon një shpërndarje të drejtë të të ardhurave dhe pasurisë dhe e urren grumbullimin e saj në duart e një numri të vogël njërzish. Ebu-Bekri citohet se ka refuzuar të shpërndante Plaqkën e luftës sipas devotshmërisë dhe në vend të kësaj e shpërndau atë në mënyrë të barabartë. Omeri (Allahu qoftë i kënaqur prej tij) citohet të ketë thënë se nëse do të jetonte edhe një vit tjetër, do ta shpërndante fondin në një mënyrë që të varfrit do të ishin të barabartë me të pasurit.
Islami mbështet si barazinë horizontale, ashtu edhe atë vertikale. Profeti (paqja qoftë mbi të) citohet se u ka dhënë të martuarve dyfishin e ndihmës krahasuar me ata që janë beqarë kur shpërndante Plaqkën e luftës. Në këtë kontekst, Omeri( r.a) citohet të ketë dhënë beqarëve gjysmën e ndihmës që u jepet të martuarve. Barazia dhe trajtimi i drejtë nuk janë të kufizuara vetëm për myslimanët. Ato shtrihen edhe tek jo myslimanët. Omer Ibn Abdulaziz citohet se i ka kërkuar Audie Ibn Arta që të kujdesej për të paaftët, për të mbrojtur jo myslimanët dhe për t’i ndihmuar ata nga Baitul Mal (thesari në atë kohë). Ky vendim u bazua në atë që bëri Omer Ibn El-Khatab për një dhimmi (jo mysliman) të moshuar, të cilin e pa duke kërkuar lëmoshë. Omeri citohet të ketë thënë për dhimmi-në se ne nuk kemi bërë drejtësi ndaj teje duke të marrë faizin kur ishe i ri dhe duke mos u kujdesur tani që je plak. Dhimmi-u më pas u urdhërua të merrte një pagesë të rregullt nga Baitul-Mal.
Masat e marra në të kaluarën për shpërndarjen e të ardhurave dhe pasurisë në historinë islame janë të shumta. Më e rëndësishmja ishte vendimi i Omerit për të mos shpërndarë tokat e Plaqkës së luftës tek Sahabët. Ky veprim u bë për të parandaluar grumbullimin e pasurisë në pak njerëz. Ky akt u përshkrua nga disa dijetarë si shumë i dobishëm për myslimanët, sepse tokat e sapo fituara u bënë pasuri e të gjithë myslimaneve. Po ashtu, vendimi i tij për të mbledhur Kherajin (taksë) dhe për të shpërndarë të ardhurat ndërmjet myslimanëve, përveç shpenzimit për mbrojtjen e shtetit, ishte një masë fiskale për të shpërndarë pasurinë.
Së fundmi, shumë vende në zhvillim ekonomik kanë sakrifikuar qëllimin e shpërndarjes së drejtë të të ardhurave në emër të rritjes ekonomike dhe shumë vende myslimane iu bashkuan këtij trendi. Pabarazia është gjetur të jetë më e madhe në këto vende sesa në ato më të zhvilluara ekonomikisht. Kjo pabarazi mund të lidhet me shumë faktorë. Më të rëndësishmit prej tyre diskutohen më poshtë.
Në vendet në zhvillim, sistemet tatimore janë të paekuilibruara për shkak të taksave të lehta mbi konsumin dhe mbi klasën e punëtore, paaftësisë së sistemeve tatimore dhe pasigurisë për të arritur fitimet e papritura, si dhe dominimin e sektorit bujqësor. Këta faktorë e bëjnë sistemin tatimor regresiv, duke shkelur kështu kriterin e barazisë. Sistemet e sigurisë shoqërore, në shumë raste, ose nuk ekzistojnë, ose janë të kufizuara në mbulimin e një sektori të privilegjuar të popullsisë. Përveç kësaj, shumë nga këto vende kanë miratuar politika zhvillimi të orientuara drejt zëvendësimit të importeve, teknologjive intensive të kapitalit në sektorin industrial, programe zhvillimi të përqendruara në zona urbane dhe kanë përdorur vazhdimisht financimin e deficitit, duke krijuar kështu situata inflacioni dhe hiper-inflacioni.
Tani është bërë më e lehtë të përcaktohet nëse ekziston pabarazi e theksuar përmes teknikave të ndryshme. Është e domosdoshme që vendet myslimane të shqyrtojnë kohë pas kohe pozitat e shpërndarjes së të ardhurave për të parandaluar pabarazitë e theksuara, të cilat janë në kundërshtim me mësimet e Islamit. Po ashtu, kur një përqindje e vogël e popullsisë zotëron një përqindje të konsiderueshme të të ardhurave, ky grup bëhet shpërfillës dhe, siç e ka thënë Ibn Halduni, masat ndjekin shembullin, ose në gjuhën e sotme, vepron efekti in demonstrimit, i cili çon në rënien e shtetit mysliman. Një shtet mysliman duhet të sigurojë të paktën një standard minimal jetese për të gjithë qytetarët e tij, pas të cilit njerëzit do të lejohet të konkurrojnë lirshëm. Megjithatë, duhet siguruar barazi mundësish. Në të kaluarën, sistemi kishte mekanizma të integruar të shpërndarjes, siç është Zekati, rregullat e trashëgimisë, ndihmat e paguara myslimanëve dhe jo-myslimanëve të nevojshëm nga Baitul-Mal. Masat fiskale që janë në dispozicion të një shteti mysliman sot, përveç masave të mësipërme, janë të shumta, për shembull, shpenzimet shpërndarëse, taksat progresive mbi të ardhurat, taksat mbi fitimet e kapitalit, tatimi mbi tokën dhe taksat mbi konsumin e luksit.
Një veçori e spikatur e sistemit fiskal islam është ekzistenca e Zekatit si një mekanizëm i veçantë shpërndarës. Ajo është një taksë e caktuar me tarifa të fiksuara dhe buxheti nuk ka kontroll mbi normat e saj ose kategoritë e përfituesve. Nëse aplikohet siç duhet, do të arrihet shpërndarja e drejtë e të ardhurave. Prandaj, buxheti mund të përqendrojë përpjekjet e tij në arritjen e grupeve të tjera të objektivave. Për mendimin tim, avantazhi i një sistemi të tillë është të reduktojë konfliktet që ekzistojnë në arritjen e stabilitetit ekonomik, rritjes, shpërndarjes së burimeve dhe shpërndarjes së të ardhurave njëkohësisht. Për shembull, mund të ekzistojë një konflikt midis objektivave të rritjes ekonomike dhe atyre të shpërndarjes. Ekzistenca e Zekatit në një shtet islam zvogëlon ndjeshëm këtë konflikt. Por kjo nuk e pengon përdorimin buxhetit për të shpërndarë të ardhurat përmes taksave progresive. Shpenzimet shpërndarëse të qeverisë dhe mjetet jo-fiskale mund të përdoren gjithashtu për të parandaluar rritjen e pabarazisë së të ardhurave dhe pasurisë.
Qëllimet e vendosura më sipër për politikat fiskale në një shtet mysliman kërkojnë mjete fiskale. Në të kaluarën, shtetet myslimane kan përdorur Zekatin dhe Kheraj, si dhe burime të tjera të të ardhurave. Këto u përdorën për të siguruar të mira publike siç janë mbrojtja, arsimi, shërbimet postare dhe shumë shërbime të tjera që janë mirë të dokumentuara në literaturë. Zekati mblidhej nga shteti. Kheraj gjithashtu ishte një mjet i rëndësishëm fiskal për të arritur rritje ekonomike, shpërndarje burimesh dhe stabilitet ekonomik. Sot, me zhvillimin e sistemeve fiskale në Perëndim (të cilat pa dyshim kanë disa rrënjë në civilizimin islam), një shtet mysliman mund të shfrytëzojë teknikat e zhvilluara në formulimin e politikës së tij fiskale. Seksioni i mëposhtëm pasqyron përvojën e kaluar të mjeteve fiskale në shtetet myslimane, shqyrton zhvillimet e reja dhe përpiqet të formulojë një kornizë për politikat fiskale në shtetet myslimane të sotme.
