Varfëria ka qenë një shqetësim ekonomik si dhe shoqëror që nga kohët e lashta. Sipas sistemeve dhe rrethanave të tyre përkatëse, ideologji të ndryshme fetare, sociopolitike dhe ekonomike kanë dhënë përgjigjet e tyre, duke ndryshuar në mendime dhe veprime dhe me shkallë të ndryshme suksesi. Për shembull, filozofia socialiste synonte pronësinë e përbashkët të të gjitha mjeteve të prodhimit dhe, për këtë arsye, propozonte një agjendë ku çdo person kërkohej të kontribuonte sipas aftësisë dhe të merrte atë që i nevojitej në mënyrë të drejtë. Në kapitalizëm, ekziston një theks i madh mbi individualizmin, megjithatë ai gjithashtu propozon një shtet të mirëqenies që përpiqet të plotësojë kërkesat për barazi.
Një dukuri interesante në modelin kapitalist është fakti që nisma ekonomike i besohet individit, ndërsa përgjegjësia për shpërndarjen i lihet shtetit. Kjo krijon një paradoks: individi lirohet nga një përgjegjësi thelbësore. Megjithatë, dihet mirë që Perëndimi kapitalist ka një histori mjaft mbresëlënëse sa i përket barazisë dhe mirëqenies së përgjithshme të shoqërisë.
Suedia, Franca madje edhe SHBA ofrojnë shembuj të mirë, ku programe gjithëpërfshirëse transferimesh financohen përmes taksave. Mund të thuhet se në modelin perëndimor, çështjet e lidhura me varfërinë trajtohen në nivel makro, ku individi ndan kostot në një mekanizëm taksash dhe transferimesh të sponsorizuar nga shteti.
Për shkak të disa ekstremeve, në lidhje me individin dhe shoqërinë, janë bërë të dukshme çekuilibra në qasjet kapitaliste dhe socialiste, ndërkohë që zgjidhja gjendej në një qasje të balancuar që ishte gjithashtu gjithëpërfshirëse. Kjo na çon në një tjetër ideologji, që është Islami, i cili thekson aspektet morale të politikës ekonomike, ndërkohë që si kapitalizmi ashtu edhe socializmi kanë qenë “neutrale” në këtë drejtim.
