Ekonomia islame filloi me studime të përgjithshme mbi sistemin dhe filozofinë ekonomike të Islamit. Me kalimin e kohës, u shfaqën prioritete të reja në kërkimin e kësaj fushe. Nga fundi i viteve shtatëdhjetë, teoria e ekonomisë islame, e dalluar nga shkencat e tjera islame dhe nga ekonomia, i kishte përcaktuar prioritetet e saj. Nuk mund të mohohej fakti se institucionet financiare islame ishin në krye të agjendës së saj.
Më pas erdhi mësimi i ekonomisë islame. Në fakt, kjo ishte një përpjekje për t’i sjellë në praktikë idetë e përmendura në punimet e përgjithshme të sipërpërmendura. Për ta bërë këtë, këto ide u riorganizuan sipas renditjes konvencionale të ekonomisë: konsumi, prodhimi, shkëmbimi, shpërndarja, financat publike, zhvillimi, etj. Deri në fund të viteve shtatëdhjetë shumica e universiteteve në botën arabe dhe islame po jepnin disa kurse në ekonomi islame. Këto u ndoqën nga disa universitete perëndimore në vitet tetëdhjetë.
Së bashku me mësimin realizohej edhe kërkimi shkencor. Dhjetëra disertacione doktorature u shkruan në universitetet perëndimore mbi tema që varionin nga doktrinat ekonomike islame, te sistemi ekonomik islam dhe bankimi islam. Numri i disertacioneve të prodhuara në vendet arabe dhe islame do të ishte shumë herë më i madh.
Ky ishte një zhvillim me rëndësi të madhe në teorinë e ekonomisë islame. Ashtu si praktika e bankimit islam po ofronte tani reagime për teorinë e bankimit islam (që i parapriu praktikës), po ashtu mësimdhënia dhe kërkimi ndihmonin në përsosjen e koncepteve dhe një formulim më të mirë të parimeve. Për herë të parë teoria dhe praktika ishin në gjendje jo vetëm të forconin njëra-tjetrën, por edhe të sillnin ndryshime të rëndësishme te njëra-tjetra. Shembulli më i spikatur është futja e murabahah në fund të viteve shtatëdhjetë, në një proces që më parë mendohej të bazohej kryesisht në mudarabah.
