Për të arritur qëllimin e solidaritetit shoqëror, individët duhet të “punojnë” në emër të shoqërisë mbi atë që “posedojnë”, në mënyrë që të shfrytëzojnë dhe të rrisin pasurinë e tyre. Ata gjithashtu duhet të “punojnë” për të shpërndarë pasurinë e fituar në mënyrë racionale për nevojtarët dhe shtresat më të varfra të shoqërisë. Përndryshe, pasuria e tyre mund të gërryhet nga Zekati, i cili është një detyrim i detyrueshëm mbi pasurinë. Puna, pra, bëhet faktori themelor i prodhimit në një shoqëri islame. Si e tillë, është i vetmi faktor i pranueshëm për shpërblim (faktorët e tjerë tradicionalë të prodhimit – toka dhe kapitali – konsiderohen si dhurata nga Zoti për njeriun për të punuar me to. Vetëm kur përzihen me punën, ato kanë të drejtë për shpërblim).
Për të mbrojtur pasurinë nga përqendrimi në duart e atyre që tashmë e posedojnë — domethënë, për t’i dhënë punës ose individit që punon një mundësi të barabartë — Islami ka ndaluar kamatën, monopolin, bixhozin, keqpërdorimet ekonomike dhe financiare.
