“Ju jeni të destinuar për gjëra të mëdha. Besoni në veten tuaj dhe përpiquni për të.”
Ky duhet të jetë një besim frymëzues dhe fuqizues. Kjo është arsyeja pse ju do ta shihni atë të ngulitur në internet si një citat motivues.
Veproni për të. Jo vetëm që mund ta bëni atë, por ju duhet ta bëni atë.
Në vlerë nominale, tingëllon e shëndetshme, por mund të jetë një recetë për kulturën e nxitimit. Është e vërtetë që ne shpesh jemi armiqtë tanë më të këqij. Ne lejojmë që vetë-bisedimet negative të bëhen pengesë për të ecur përpara. Është energjike atëherë, të gjejmë diçka që përforcon idenë që patjetër do të kemi sukses.
Në vend që të kapërceni besimet vetë-kufizuese, të besosh se je i destinuar për gjëra të mëdha, mund të jetë besimi më vetëkufizues që mund të kesh.
Cili është potenciali ynë? Si duket ai sukses? Këto janë pyetje të rëndësishme që nuk marrin përgjigje, ndaj na mbetet të formojmë përkufizimet tona. Ndoshta mendoj se kam potencialin të bëhem CEO i një kompanie të Fortune 500 dhe nuk do të pushoj derisa ta arrijë.
Ndoshta kam një mik, i cili mendoj se është më pak i talentuar se unë, që ka nisur një biznes miliona dollarësh. Në kokën time, kjo do të thotë se unë kam potencialin për të bërë më mirë dhe tani nuk do të pushoj derisa të bëj më mirë.
Ndjenja e destinuar për madhështi bëhet vetëm një mënyrë tjetër e të menduarit se ju e meritoni këtë imazh suksesi që keni pikturuar në kokën tuaj. Ne i themi vetes se mundi ynë duhet të shpërblehet dhe ne do të arrijmë atje ku duam të shkojmë.
Kjo formon themelin për kulturën e nxitimit. Megjithatë nuk ndalet me kaq.
Nëse besoj se jam i destinuar për gjëra të mëdha, do të veproj në përputhje me rrethanat. Kur prezentohet me një zonë etike ngjyrë gri, unë mund të tundohem të veproj paksa joetikisht në mënyrë që të arrij atë sukses që doja. Bëhet më e lehtë të vetë-racionalizosh duke luajtur politikë për të ecur përpara dhe për të lënduar të tjerët në këtë proces. E bën më të lehtë justifikimin e sakrifikimit të kohës me familjen, për të shpenzuar më shumë kohë në emailet e punës çdo natë. Me fjalë të tjera, e bën dikë egoist.
Ryan Holiday sjellë këtë përkufizim të egos,
“Nuk është besimi – i cili është përcaktuar siç duhet si dëshmi e fuqive dhe aftësive tona. Egoja është diçka ndryshe, diçka më pak e fituar, një lloj besimi jo i shëndetshëm në rëndësinë tonë. … Është zëri që na pëshpërit në vesh se ne jemi më të mirë se njerëzit e tjerë, se nevojat tona kanë më shumë rëndësi, se rregullat nuk zbatohen për dikë aq të jashtëzakonshëm sa ne. Është ndjenja se ne jemi të veçantë dhe prandaj kemi nevojë për këtë sukses apo atë pjesë të njohjes për ta vërtetuar atë (ose më mirë, ne e meritojmë sepse është e mirë). Është besimi se të gjithë të tjerët po na shikojnë, se ne jemi të destinuar për gjëra të mëdha.”
Në literaturën islame, ne jemi të njohur me idenë e xhihad-el-nefsit (luftimin e nefsit), e cila përkufizohet nga Ebu Aaliyah Surkheel si:
“…lufta personale kundër nefsit; uni ose egoja e poshtme, ku një person përpiqet të kapërcejë tundimet, dëshirat trupore dhe pëshpëritjet e djallit; Përpjekja gjithashtu për të përvetësuar mësimet islame përmes akteve të adhurimit dhe devotshmërisë: si namazi, agjërimi, dhikri dhe sadakaja.”
Ebu Alijah vazhdon më tej, duke komentuar konceptin e nefs al-ammārah bi’l-sū’ (shpirt që vazhdimisht nxit në të keqe).
“Ky shpirt i pashkëputur është vendbanimi i një morie dëshirash dhe kërkesash të pandërprera: qoftë për pasuri, famë, fuqi, kënaqësi fizike, shfrytëzim të të tjerëve – me pak fjalë, çdo gjë që e largon njeriun nga Allahu dhe drejt mundësive më të ulëta, shtazarake të gjendjen njerëzore.”
Ne jemi të aftë ta dallojmë këtë tek të tjerët. Në shumë raste, veçanërisht kur bëhet fjalë për paratë ose statusin e biznesit/karrierës, ne mund të dallojmë ndjenjën e panevojshme të të drejtës nga një milje larg. Ne nuk jemi aq të mirë për ta diagnostikuar atë në vetvete. Një mënyrë se si shpirti ynë na nxit për të njëjtat të këqija është duke maskuar të drejtën e panevojshme me ndjenja më të buta, më pozitive, të tilla si të meritosh diçka ose ta fitosh atë nëpërmjet meritës.
Besimi se ne jemi të destinuar për gjëra të mëdha nxit një besim jo të shëndetshëm në rëndësinë tonë dhe kultivon ambicie egoiste.
Në një mjedis profesional, kjo manifestohet në shumë mënyra:
- Nuk do të investojnë kohë për të mësuar një mjet apo aftësi që nuk i shërben tablosë së suksesit që ata kanë në kokë.
- Kanë përitshmëri jorealiste se në çfarë lloj roli apo pozicioni meriton të jenë.
- Mungon vetëdija për të parë se si përputhen me moshatarët e tyre.
- Mos-sakrifikim për hir të suksesit të ekipit apo organizimit.
- E kanë të vështirë të jenë të kënaqur, të gjejnë kuptimin ose të gjejnë qëllimin në punën e tyre nëse nuk “u pëlqen” ajo që po bëjnë.
- Të mos jenë të angazhuar në punën e tyre.
- Të mos jetë në gjendje të krijojë marrëdhënie të forta ose rrjet me të tjerët.
- Kërkojnë vazhdimisht dëshmi.
- Ofroni punë që është e ulët ose e shkurtër dhe të përdorura qartë.
- Kërkoni llogari dhe rrisni kontributet e tyre.
- Të mos jetë në gjendje të identifikojë mundësitë.
- Vështirësi në gjetjen e mentorëve të mirë.
- Nuk janë pranues ndaj këshillave të mira nga të tjerët.
- Merreni reputoacionin si të vështirë për t’u punuar, ose në disa raste edhe toksik.
Është e lehtë ta lexosh këtë listë dhe të mendosh menjëherë për dikë që njohim që i përshtatet këtij përshkrimi. Është e vështirë të kuptosh se mund të bëjmë të njëjtat gjëra nën dukjen pozitive të punës për të qenë shumë të suksesshëm.
Të luftosh egon do të thotë të riformulosh idetë tona për suksesin. Nga pikëpamja mendore, do të thotë të përqendrohesh më shumë në aspektin akhirah të suksesit. Praktikisht, kjo do të thotë zhvendosje tek një fokus brenda procesit, në vend të fokusit në rezultate.
Të menduarit në termat “çfarë mund të bëj sot për t’u përmirësuar” i formëson veprimet tuaja në mënyrë drastike ndryshe nga të menduarit në termat “si mund ta arrij X qëllimin”. Përqendrimi në gjetjen e qëllimit në punën tuaj shkon shumë më larg sesa të dëshironi vetëm të bëni atë që jeni të pasionuar.
Në rrënjë, ju duhet të deprogramoni idenë për të merituar diçka.
Nëse ndonjë njeri do të kishte të drejtë të thoshte se meritonte diçka, mund të themi se Pejgamberi (a.s) e meriton të shkojë në Xhenet. E megjithatë, ne e gjejmë atë duke thënë në vend të kësaj:
“Ndiq rrugën e duhur, ji i përkushtuar dhe jep lajme të mira. Vërtet, askush nga ju nuk do të hyjë në Xhenet vetëm me veprat e tij.” Ata thanë: “As ti, o i Dërguar i Allahut?” Pejgamberi (a.s) tha: “As mua, përveç nëse Allahu më dhuron mëshirën e Tij. Dijeni se vepra më e dashur tek Allahu është ajo vepër që bëhet rregullisht, qoftë edhe e vogël.”
(Buhariu dhe Muslimi)
Dy thëniet e fundit të këtij hadithi ofrojnë një zgjidhje thellësisht të thjeshtë për betejën komplekse kundër egos sonë.
E para është të pranojmë pozitën tonë para Allahut (xh.sh). Ai siguron dhe mban, por nuk na ka borxh asgjë.
E dyta është të qëndroni të përqendruar në procesin në punën tuaj. Për ta bërë atë në Xhenet është një arritje gjigante. Në fjalën e Silicon Valley, hyrja në Xhennet do të ishte qëllimi më i madh dhe më i guximshëm – një shpërblim që vlen pafundësisht më shumë se të gjitha pasuritë e kësaj bote të kombinuara. E megjithatë, përshkrimi për të është përkujtues se veprat më të dashura tek Allahu janë ato që janë të vogla dhe të qëndrueshme.
Ai e zhvendos mentalitetin tonë nga të qenit i fokusuar te rezultati, në të qenit i fokusuar te procesi. Na çon nga një mentalitet i kulturës së ngutjes në një mentalitet kulturor bereqet.
Duke kujtuar shembullin e mëparshëm të një mjedisi profesional, kjo do të dukej kështu:
- Përvetësimi i mentalitetit të një studenti që po mëson vazhdimisht
- Duke dhënë rezultate të vazhdueshme, edhe kur nuk ju pëlqen
- Duke fituar një reputacion për të qenë të zellshëm dhe të përgjegjshëm
- Në gjendje të marrë reagime kritike si një mjet përmirësimi në vend të një sulmi personal
- Duke kërkuar mënyra për të zhvilluar aftësi dhe për t’u shtuar vlerë të tjerëve
- Udhëheqja nga një vend përgjegjësie
- Aftësi e fortë për t’u përshtatur me situatat dhe rrethanat në ndryshim
- Gjetja e mënyrave për t’u dhënë merita dhe për të ngritur lart të tjerët
Çlirimi nga ideja se jemi të destinuar të arrijmë diçka është çliruese. Në momentin që harroj rezultatin, aq më pak shqetësohem dhe stresohem për të. Na çliron nga prangat e pritjeve jorealiste, na lejon të përqendrohemi në kryerjen e punës që duhet të bëjmë për t’u përmirësuar dhe ia dorëzon rezultatet e asaj pune tek Allahu (subhanehu ue teala).
Natyrisht, bereqeti është se ato rezultate që na jep Allahu (subhanehu ue teala) janë shpesh shumë më tepër nga sa shpresonim ose meritonim./productivemuslim/
Shkrim nga: Omar Usman
Përktheu: EKONOMIA ISLAME
