Një normë e lartë rritjeje ekonomike është e nevojshme, por nuk mjafton vetëm kjo për të ulur varfërinë. Me rritjen e popullsisë prej 3 përqind në vit, duhet të arrihet një normë rritjeje prej të paktën 7-8 përqind në vit, në mënyrë të qëndrueshme. Mënyra se si arrihet kjo rritje, cilësia e saj dhe mënyra e shpërndarjes së përfitimeve nga rritja janë po aq të rëndësishme për luftën kundër varfërisë.

Në të kaluarën, investimet financoheshin kryesisht nga kursimet e të varfërve, por përfitimet i merrnin kryesisht të pasurit. Pjesa më e madhe e kursimeve në vend vinte nga familjet me të ardhura të ulëta në formën e depozitave të vogla në sistemin bankar. Ndërkaq, një numër i vogël sektorial dhe pak huamarrës morën shumicën e kredive nga bankat tregtare dhe institucionet financiare zhvillimore, dhe shumica e investimeve bëheshin në prodhim të madh dhe projekte ekonomike të mëdha.

Ky përqendrim i të ardhurave, pasurisë dhe kredive në pak duar, në disa sektorë dhe qytete, në kushtet kur depozitat dhe kursimet i kanë kryesisht njerëzit e thjeshtë, do të thotë se ndërsa investimet financoheshin nga të varfrit, fitimet e tyre i merrnin kryesisht të pasurit. Për më tepër, shkalla e lartë e mos-kthimit të kredive, shtypja financiare dhe inflacioni që ulte fitimin për kursimtarët, në fakt i transferonin burimet nga të varfrit tek të pasurit.

Ky model kursimesh, investimesh dhe rritjeje, dhe mënyra e shpërndarjes së përfitimeve duhet të ndryshohen thellësisht. Zgjerimi gjeografik dhe sipas llojeve të kulturave i bazës së rritjes bujqësore, ndryshimet në sistemin e pronësisë së tokës, ndarja më e drejtë e kostove dhe të ardhurave midis pronarëve dhe qiraxhinjve, dhe përmirësimi i shërbimeve shëndetësore dhe arsimore në zonat rurale do të ndihmonin shumë në zbutjen e varfërisë në bujqësi.

Në sektorin industrial, duhet t’i jepet më shumë rëndësi industrive të vogla dhe të mesme, përdorimit të teknologjisë që punëson shumë punëtorë dhe përmirësimit të sigurimeve sociale, shëndetësore dhe pensioneve për klasën punëtore, për të ngritur kushtet e tyre të jetesës. Gjithashtu, një ristrukturim i madh i institucioneve financiare për menaxhimin më të mirë, zvogëlimin e mos-kthimit të kredive, korrupsionit dhe kostove të larta administrative, do të ndihmonte ndjeshëm për të rritur të ardhurat e kursimtarëve me të ardhura të ulëta.

Ajo që kemi diskutuar deri tani do të humbiste shumë nga kuptimi dhe rëndësia e saj nëse raca njerëzore do të përballej me mungesë toke. Por duket se një rrezik i tillë nuk ekziston. Sipas vlerësimeve, popullsia e tanishme e botës zë jo më shumë se 3 për qind të sipërfaqes tokësore të planetit, dhe sasia e tokës së banueshme nuk është e kufizuar. Gjithashtu, kur tregohet shqetësim i thellë për rënien e vazhdueshme të raportit tokë:njeri si rezultat i rritjes së popullsisë, nuk merret parasysh se produktiviteti i tokës po rritet njëkohësisht me një ritëm shumë më të shpejtë. “Gabimi më i madh në analizën ekonomike është supozimi se diçka është e pandryshueshme, kur në fakt ajo është e ndryshueshme.” Një qasje e tillë injoron gjithashtu mundësitë e mëdha që i janë vënë në dispozicion njerëzimit, si energjia nga fuzioni bërthamor, proceset industriale dhe kimike me lazer, bujqësia hidroponike apo bioteknologjitë hapësinore.

Pretendimi se njerëzit “shumohen si qentë, derrat apo minjtë” dhe se nuk marrin parasysh pasojat për veten e tyre, ndaj duhet të mësohen si të menaxhojnë jetën familjare, është një ide thellësisht e gabuar dhe fyese. Kur thuhet se familjet në vendet e zhvilluara marrin vendime më të zgjuara për numrin e fëmijëve, kjo nënkupton se njerëzit në vendet më pak të zhvilluara trajtohen si të pamend dhe të papërgjegjshëm. Një qëndrim i tillë është një fyerje ndaj dinjitetit të tyre njerëzor. Pavarësisht se çfarë vendosin njerëzit “e varfër”, ata gjithmonë rregullojnë madhësinë e familjes sipas kushteve, kufizimeve dhe nxitjeve që kanë. Dëshmia më e qartë për këtë është se edhe gratë shumë pjellore që jetojnë në kushte skajshmërisht të vështira, kurrë nuk i lindin të gjithë fëmijët që fizikisht do të mund të kishin.