Pyetja që shtrohet tani është: Si do ta ndihmojë politika monetare e propozuar ekonominë islame për të arritur qëllimet e saj?
Sasia e parasë në qarkullim do të rregullohet nga autoriteti qendror në përputhje me nevojat dhe objektivat e shoqërisë myslimane. Rritja e M do të rregullohet për të arritur qëllimin e mirëqenies së gjerë dhe një normë optimale, por realiste të rritjes ekonomike, brenda një konteksti të stabilitetit të çmimeve. Kjo rritje e synuar në M mund të arrihet duke gjeneruar rritjen e nevojshme të parasë me bazë të fuqishme përmes një kombinimi të deficitit fiskal dhe huadhënies nga banka qendrore ndaj institucioneve financiare. Megjithatë, mund të ketë ende zgjerim të tepruar ose të pamjaftueshëm të ofertës monetare për shkak të ndikimit të disa variablave që janë të vështira për t’u parashikuar ose kontrolluar. Këto teprica ose mangësi mund të balancohen me ndihmën e ndryshimeve në avancat mudarabah të bankës qendrore ndaj bankave tregtare, kërkesave për rezerva ligjore dhe kufizimeve mbi zgjerimin e kreditit. Supozohet se qeveria do të jetë e angazhuar ndaj objektivave islamikë dhe nuk do të miratojë politika që bien në kundërshtim me to. Gjithashtu, supozohet se të gjitha politikat qeveritare do të konvergojnë drejt realizimit të këtyre objektivave dhe se praktikat monopolistike, oligopolistike dhe ngurtësitë strukturore do të eliminohen.
Paraja e krijuar ose fitimi që rezulton prej saj do të shkojë kryesisht në arkën publike për t’u përdorur për objektiva të mirëqenies sociale si zhdukja e varfërisë, arritja e një norme të lartë të rritjes ekonomike dhe një norme të ulët të papunësisë, si dhe nxitja e drejtësisë socio-ekonomike. Kjo nuk do tu shërbejë interesave të ngushta apo përqendrimit të pasurisë. Zbatimi i kësaj skeme do të ndihmojë në uljen e përqendrimit të pasurisë në masën në të cilën ajo është shkaktuar nga sistemi bankar tregtar në shoqërinë kapitaliste.
Problemet financiare të qeverisë do të zgjidhen pjesërisht, sepse, së pari, burime shtesë pa interes do të jenë të disponueshme për qeverinë në formën e parasë së krijuar, dhe së dyti, një përqindje e caktuar e të gjitha depozitave të kërkesës së bankave tregtare do të jetë gjithashtu në dispozicion të qeverisë. Kjo do të ketë një tarifë shërbimi që do të jetë shumë më e vogël sesa barra e rëndë e interesit, e cila i bën të pasurit më të pasur përmes të ardhurave nga interesi dhe të varfrit më të varfër përmes taksave shtesë të vendosura për shlyerjen e borxhit publik.
Kjo skemë nuk do të reduktojë domosdoshmërisht vëllimin e përgjithshëm të fondeve të disponueshme për sektorin privat. Megjithatë, ajo do të çojë në një ridistribuim të këtyre fondeve, duke reduktuar pabarazitë në të ardhura dhe përqendrimin e pasurisë, si dhe duke shpërndarë kreditë totale ndër një numër më të madh njerëzish dhe duke i rialokuar ato në sektorë të ndryshëm të ekonomisë për të siguruar një prodhim dhe shpërndarje të mjaftueshme të mallrave dhe shërbimeve të nevojshme për shumicën e shoqërisë, në përputhje me një plan të orientuar nga vlerat. Meqenëse pjesa dërrmuese e nevojave financiare të biznesit do të mbulohet nga kapitali aksionar, nuk do të ketë kosto fikse interesi që kompanitë duhet të shtojnë në koston e mallrave.
Aftësia e qeverisë për të siguruar fonde pa koston e lartë të interesit, së bashku me domosdoshmërinë që këto fonde të investohen në projekte me përparësi të lartë shoqërore, duhet të ndihmojë në zhdukjen e varfërisë, rritjen e punësimit, sigurimin e shërbimeve thelbësore sociale dhe ekonomike, si dhe rritjen e normës së rritjes ekonomike në një nivel të përshtatshëm, duke kontribuar kështu në mirëqenien e përgjithshme shoqërore.
Prandaj, duket se skema e propozuar do të funksionojë në favor të ekonomisë në përgjithësi dhe do ta ndihmojë shtetin islamik të realizojë objektivat e tij sociale dhe ekonomike, si në planin afatshkurtër ashtu edhe në atë afatgjatë.
