Nuk është e nevojshme të ndalemi gjatë te përkufizimi i konceptit kapitalist të zhvillimit, pasi për këtë temë është shkruar shumë. Ai është konceptuar në terma të prodhimit më të lartë duke neglizhuar shpërndarjen. Duhet të pyesim se për cilin zhvillim po flitej. A ishte zhvillimi i njeriut apo i materies? Si mund të konceptohet zhvillimi i shoqërisë njerëzore vetëm në terma të shtimit të pasurisë, pa marrë parasysh nëse ato janë të disponueshme për shumicën apo jo. Një PBB në rritje dhe varfëri në rritje, si në terma absolutë ashtu edhe relativë, mund të shkojnë së bashku, dhe me të vërtetë, ata shkojnë së bashku.
Nuk është vetëm drejtësia në shpërndarje që koncepti kapitalist i zhvillimit e injoron. Ai gjithashtu injoron kostot ekologjike dhe sociale të zhvillimit, siç janë ndotja, shterimi i burimeve jo të ripërtritshme, streset dhe tensionet mbi individin dhe familjen. Ai nuk merr parasysh marrëdhënien e njeriut me natyrën dhe cilësinë e jetës së tij kulturore. Koncepti i ngushtë i zhvillimit kishte ndikim për më shumë se një shekull dhe tani disa ekonomistë po i kushtojnë vëmendje dimensioneve të tjera të pashkëputshme të zhvillimit. Arsyeja për këtë dështim qëndron te individualizmi, i cili formoi bazën e të menduarit ekonomik. Një koncept i gjithanshëm i zhvillimit kërkon një kornizë më të gjerë referencash që përfshin të gjithë shtresat e shoqërisë, brezat e ardhshëm, krijesat e tjera të gjalla dhe interesat jo-ekonomike të njeriut. Vetëm një koncept i tillë i gjerë mund t’i përshtatet ekonomisë islame.
Nëse duhet të sfidojmë koncepte të tilla si kapitali dhe zhvillimi, çfarë mund të themi për paratë, të ardhurat, punësimin, bankat, sigurimin dhe një mori koncepteesh të tjera që janë të lidhura ngushtë me konceptet e mësipërme dhe janë produkte të të njëjtës qasje materialiste individualiste? Nevoja për një rishikim kritik të të gjitha këtyre koncepteve është e vendosur dhe kjo detyrë duhet të ketë përparësi për ekonomistët islam.
