Nëse aseti i dhënë me qira përdoret ndryshe nga përdorues të ndryshëm, qiramarrësi nuk mund ta japë me nënqira aktivin e marrë me qira, përveçse me lejen e shprehur të qiradhënësit. Nëse qiradhënësi i lejon qiramarrësit nënqiradhënien, ai mund ta japë me nënqira. Nëse qiraja e kërkuar nga nënqiramarrësi është e barabartë ose më e vogël se qiraja që duhet paguar te pronari/qiradhënësi origjinal, të gjitha shkollat e njohura të jurisprudencës islame janë unanime për lejueshmërinë e nën-qirasë.
Megjithatë, mendimet ndryshojnë në rastin kur qiraja e kërkuar nga nënqiramarrësi është më e lartë se qiraja e pagueshme te pronari. Imam Shafiu dhe disa dijetarë të tjerë e lejojnë këtë dhe thonë që nënqiradhënësi mund të përfitojë nga teprica e marrë nga nënqiramarrësi. Ky është gjithashtu mendimi i preferuar në shkollën Hanbalite. Nga ana tjetër, Imam Ebu Hanife është i mendimit se teprica e marrë nga nënqiramarrësi në këtë rast nuk është e lejueshme për t’u mbajtur nga nënqiradhënësi dhe ai do të duhet ta japë atë tepricë për bamirësi.
Megjithatë, nëse nënqiradhënësi e ka zhvilluar pronën me qira duke shtuar diçka në të ose e ka dhënë me qira në një monedhë të ndryshme nga ajo me të cilën ai vetë paguan qiranë te pronari/qiradhënësi origjinal, ai mund të kërkojë një qira më të lartë nga nënqiramarrësi dhe mund të përfitojë nga teprica.
Edhe pse mendimi i Imam Ebu Hanifes është më i sakt dhe duhet të ndiqet sa më shumë që të jetë e mundur, në raste nevoje mund të ndiqet mendimi i shkollave Shafite dhe Hanbalite, pasi nuk ka ndonjë ndalim të qartë në Kuran ose në sunet kundër tepricës së marrë nga qiramarrësi. Ibn Kudameh ka argumentuar në favor të lejueshmërisë së tepricës me argumente të fuqishme.
