Ideja më e rëndësishme e dhënë gjatë pesëmbëdhjetë viteve të ardhshme (1980-94) është stabiliteti relativ i brendshëm i sistemit financiar islam në krahasim me kapitalizmin, i njohur për tendencën e tij drejt pasigurisë.
U argumentua se kalimi nga interesat në ndarjen e fitimit hoqi një kundërthënie themelore nga sistemi tradicional. Sipërmarrësi (kompania) duhet të paguajë sasi fikse parash në data të caktuara për financuesin (kreditorin). Por të ardhurat që fiton sipërmarrësi nga shitja e produkteve janë të pasiguruara në sasi dhe nuk janë të lidhura me një orar të caktuar. Kur të ardhurat bien nën nivelin e pritshëm dhe nuk realizohen në kohë, pasojat e pasigurisë në pagesë nga huamarrësi destabilizojnë gjithë sistemin.
Kjo nuk ndodh në sistemin pa interes. Sinkronizimi midis obligimeve të pagesës dhe të ardhurave në një model dy-palësh mudarabah të bankave islame do të dobësonte, nëse nuk do ta eliminonte, forcën që shkakton luhatje të mëdha në aktivitetin ekonomik në një ekonomi të lirë.
Një veçori tjetër dalluese e sistemit islam pa interes ishte zgjerimi i furnizimit me para përmes procesit të investimit në vend të huadhënies, siç ndodh në kapitalizëm. Si rezultat, zgjerimi i furnizimit me para kishte një mundësi shumë më të madhe për t’u shoqëruar me rritjen e prodhimit real. Kjo veçori kontribuoi më tej në stabilitetin e sistemit.
