Pasuria ka qenë subjekt studimi dhe diskutimi që nga kohërat e lashta. Disa nga ndryshimet kryesore në organizimet shoqërore gjithmonë kanë buruar nga koncepti dhe statusi që i është dhënë pasurisë në shoqëri. Në Islam, pasuria nuk zë një pozicion qendror në matricën shoqërore. Përkundrazi, ajo është parë si një mjet për të jetuar në përputhje me Sheriatin. Qëllimi i vërtetë i ekzistencës së njeriut në këtë botë është të zbatojë urdhrat e Allahut dhe të përmbushë vullnetin e Tij si mëkëmbës i Tij. Burimet e jetës tokësore përbëjnë lehtësira dhe mjete të nevojshme për të kryer këtë mision. Ato nuk janë të dëshirueshme si qëllim në vetvete, por vetëm si mjete, madje si mjete të domosdoshme. Prandaj, nuk ka kuptim të hyhet në një garë fanatike për të grumbulluar pasuri të botës. Pavlera dhe paqëndrueshmëria e burimeve tokësore është përmendur në disa vende në Kur’an dhe në hadithe. Ideja themelore është se arritja e pasurisë nuk duhet të jetë fokusi i të gjitha aktiviteteve në këtë botë. Përkundrazi, pasuria duhet të fitohet, të ruhet dhe të përdoret për të arritur një nivel më të lartë në bindjen ndaj Allahut. Kjo është një pikë e rëndësishme dallimi nga koncepti perëndimor i pasurisë, ku ndjekjet ekonomike kanë zënë një vend qendror në jetën e individit dhe të shtetit. Kjo nuk do të thotë se Islami e përçmon ose e dekurajon përpjekjen ekonomike. Siç do të diskutohet më tej në këtë libër, Islami vë një theks të barabartë mbi përpjekjen dhe ndërmarrjen në jetën tokësore dhe përçmon asketizmin. Në vazhdën midis ‘pasurisë si qendra e të gjitha aktiviteteve’ dhe ‘urrejtjes fataliste ndaj kësaj bote’, Islami qëndron diku në mes.
Burimi: Economic Teachings of Prophet Muhammad (peace be upon him): A Select Anthology of Hadith Literature on Economics, Muhammad Akram Khan.
