Ish-ministrja Nusrat Ghani ka pretenduar se disa lider politik autokratik i kishin thënë se ajo ishte shkarkuar për shkak se ishte muslimane. Kolegët Laburistë, Lib Dem dhe konservatorë ndajnë përvojat e tyre, nga etiketimi si simpatizant i terroristëve deri tek ata që u thonë të ndryshojnë emrin e tyre.
Në vitin 2011, Sayeeda Warsi, asokohe një bashkëkryetare e partisë konservatore, i kërkoi qeverisë së saj të merrte masa ndaj valës në rritje të fanatizmit anti-musliman, për të cilin ajo tha se ishte bërë mjaft e pranueshme nga shoqëria për të kaluar “testin e tryezës së darkës” (the dinner-table test).
Një dekadë më vonë, duket se shumë pak ka ndryshuar. Javën e kaluar, Nusrat Ghani, deputetja konservatore për Wealden, i tha Sunday Times se kur u shkarkua nga posti i saj ministror në vitin 2020, asaj iu tha nga një lider politik (autokrat) se “muslimanizmi” i saj kishte qenë një problem. Lideri politik, Mark Spencer, ka deklaruar se ka folur me të, por i mohoi me forcë akuzat e saj.
Pra, si është të jesh politikan mysliman sot?
Rosena Allin-Khan
Deputete e partisë Laboriste dhe ish-anëtare në kabinetin e ministrës për shëndetin mendor
Gjatë një debati të përbashkët për islamofobinë në nëntor të vitit të kaluar, fola se si, kur isha fëmijë dhe në park me vëllain tim të vogël, u sulmova nga një bandë raciste me qen; si në shkollën e mjekësisë një konsulent i lartë më këshilloi t’i thoja familjes sime që të mos ishin terroristë; dhe për të qenë gjysmë polake dhe gjysmë pakistaneze, dhe duke parë nënën time të pështyer në rrugë nga një grua e bardhë dhe bionde.
Gjatë gjithë jetës sime, njerëzit më kanë thënë të humbas muslimanizmin, që fëmijëve të mi duhet t’u vë emra të përkthyer, dhe se mund të bëhem Rosie Allin, rrjedhimisht të kem një jetë më të lehtë. Por unë jam krenar për trashëgiminë time dhe familjen time të shumë feve.
Njerëz të politikës më kanë thënë se nuk duhej të isha nënkryetare, sepse asnjë musliman nuk kishte arritur ndonjëherë në fletën-votimin e liderëve – se vendi thjesht nuk ishte gati të votonte për një musliman. Më vjen mirë që nuk dëgjova. Më pas janë njerëzit e vrazhdë dhe racistë në inboxin tim, në Twitterin tim – të cilët zakonisht bëjnë komente të paarsyeshme për terrorizmin ose thonë: “Po bandat e kujdesit?” Dhe ka pasur çështje të tjera, të tilla si politikanët apo aktivistët muslimanë që duhet të kalojnë kontrolle shtesë të sigurisë në konferencën e laburistëve, duke përfshirë edhe mua. Ishte një çështje e policisë lokale dhe ne duhej ta respektonim atë.
Kjo është jeta e përditshme për muslimanët. Është bërë kaq e normalizuar të përhapësh urrejtje islamofobike. Ai u rrit me 375% në javën pasi Boris Johnson krahasoi muslimanët e mbuluar me kutitë e postës. Si mjek, nuk do të harroj kurrë rastin me një pacient i cili më tha se nuk dëshironte të trajtohej nga një ……
Kur po kandidoja për t’u bërë këshilltare, trokita në derën e dikujt i cili më tha se mendonte se muslimanët po vinin për të marrë nën kontroll Tooting dhe se ajo do të votonte Ukip. Por pasi gjeti disa gjuhë të përbashkëta (të dy foshnjat tona kishin të njëjtën fizionomi) ajo kuptoi se kishte një lidhje. Unë shpesh mendoj se mënyra për të mposhtur këtë lloj urrejtjeje anti-muslimane është të ngrihesh mbi të, të përqendrohesh në gjërat pozitive dhe të vazhdosh të jesh ai model pozitiv.
Është për të ardhur keq që ka politikanë që duhet të mendojnë se nuk duken muslimanë, sepse janë të brengosur se kjo do të shqetësojë partinë ose votuesit e tyre. Në fund të fundit, tani them: “Unë jam një grua me shumë etiketa: krenare britanike, polake, pakistaneze, muslimane, një mbështetëse e Liverpool-it. Më pëlqen klubi. Unë e dua çajin.” Unë jam personaliteti im. Nuk kam nevojë të futem në kutinë e askujt.
Hina Bokhari
Këshilltare dhe anëtare e Asamblesë së Londrës
Nuk e kisha përjetuar kurrë racizmin deri më 11 shtator: po shkoja në shtëpi kur dikush bërtiti: “…….. shko në shtëpi” jo shumë larg shtëpisë sime. Pas kësaj u bë më e shpeshtë. Gjatë Kupës së Botës 2018, një burrë i dehur u fut drejt në fytyrën time duke thënë: “Dëgjo ……., shko dreqin në shtëpi.” Kam pasur probleme edhe në punë. Kur bëja fushatë, dëgjoja të njëjtat fraza për të shkuar në shtëpi. Dhe do të kishte agresione të tilla si: “Emri yt është shumë i vështirë” ose shaka të supozuara për emigrantët që na marrin punët. Brexit ishte një kohë veçanërisht e keqe.
Ndonjëherë islamofobia është mungesë kuptimi. Kështu që, në vitin 2020, doja t’i bëja njerëzit brenda liberal-demokratëve të përjetonin ramazanin për një ditë. Njerëzit – përfshirë Layla Moran dhe Ed Davey – agjëruan për një ditë dhe postuan në Twitter gjatë gjithë kohës. Si përgjigje u kthyen rrymat e urrejtjes. Njerëzit po e pyesnin Edin nëse ai donte katër gra – dhe i thoshin shumë më keq Laylës. Ed dhe Leyla ndjenë jo vetëm përvojën e agjërimit, por edhe urrejtjen.
U trondita që isha gruaja e parë muslimane e zgjedhur në këshillin e Mertonit – dhe një nga gratë e para muslimane të asamblesë së Londrës. A kanë femrat muslimane më pak gjasa për t’u zgjedhur? Apo ka më pak gjasa për të vënë veten përpara? Kur flas me gratë muslimane, kam frikë se mos abuzohen.
Njerëzit kanë thënë në të kaluarën se duhet të ndryshoj emrin tim. Por nuk do ta bëja kurrë këtë. Kur Michael Fabricant tha se Nus Ghani nuk ishte padyshim muslimane, unë shkrova në Twitter: “Po, sepse të gjithë ne muslimanët dukemi njësoj!” Unë mendoj se ajo që ai donte të thoshte ishte se ajo ishte lloji i muslimanës që nuk e bënte atë të ndihej jo rehat.
Në asamblenë e Londrës ne kemi një kuptim shumë të mirë të islamofobisë. Na ndihmon fakti që kemi një kryetar komune musliman. Por ka ende mospërputhje. Qoftë çifut, musliman apo nga ndonjë grup minoriteti, duhet të dëgjohet, të respektohet dhe, nëse ka ndonjë incident, duhet të ndërmerren veprime. Lufta jonë është një luftë e përbashkët.
Naz Shah
Deputet laburist i Bradford West
Para 2017-ës isha familjarizuar me islamofobinë, por atë vit ajo u ngrit një shkallë. Unë koordinova një letër të hapur me më shumë se 100 deputetë ndërpartiakë për një artikull të Trevor Kavanagh në The Sun, i cili i referohej “problemit musliman”.
Tani abuzimi rritet sa herë që ka një sulm terrorist ose një dënim për bandë. Ata më quajnë një apologjetar kujdestar, edhe pse unë kam dekada që bëj punë rreth përkujdesit. Për djalin nga Blackburn që mori pengje, ata thonë: “Naz Shah, vë bast se nuk ke asgjë për të thënë për këtë.” Dhe jam i sigurt se disa sulme janë të koordinuara, sepse ato rriten kur asgjë nuk ka ndodhur. Thjesht do ta gjej Twitterin tim duke shpërthyer me komente të tilla si: “Muslimanët janë pedofilë”.
Kur isha në komisionin e përzgjedhur për punët e brendshme, u krye një studim mbi sasinë e abuzimeve që kishin marrë deputetët. Diane Abbott ishte deputetja më e dhunuar. Por ata kishin një kategori për abuzim të quajtur “abuzimi toksik”. Abbott mori 8%, unë mora 15%. Nuk e mora vesh kurrë se çfarë e bënte disa abuzime “toksike”, por mbaj mend që isha i tronditur.
Kolegët e mi politikë janë përpjekur të më mbështesin, por nëse më bëjnë retweet, kjo u hap dyert edhe atyre. Kështu që ata ndalojnë të reetweet-in postimet e mia në Twitter.
Njerëzit kanë thënë se në vende të caktuara, është më mirë të zvogëlohet çdo muslimanizëm. Vite më parë, doja të krijoja diçka rreth muslimanëve në Partinë Laburiste dhe më thanë: “Partia tashmë shihet se është shumë muslimane”. Ishte menduar në një mënyrë mbështetëse. Por ju nuk mund t’i shpëtoni islamofobisë. Shikoni sekretarin e shëndetësisë, Sajid Javid: ai thotë se nuk ka fe, por ende nuk mori një ftesë në tryezën e lartë kur Donald Trump erdhi në Mbretërinë e Bashkuar, edhe pse ai ishte kancelar. As kryetari i bashkisë së Londrës, Sadiq Khan. Pra, vetë-identifikimi juaj nuk ka rëndësi.
Kjo është arsyeja pse një nga pjesët më të rëndësishme të punës që kam bërë është grupi parlamentar gjithë-partiak për kufizimin e islamofobisë. Sepse unë gjithmonë kam thënë se muslimanizmi juaj është një çështje private midis jush dhe Krijuesit tuaj, por ky përkufizim përfshin muslimanizmin e perceptuar. Për shembull, rasti i të ndjerit Sikh që u vra në SHBA sepse ai perceptohej si musliman.
Nuk është e lehtë të punosh me politikanë që kanë thënë ose kanë bërë gjëra islamofobike – siç janë tre deputetët konservatorë që postuan një video të modifikuar nga një llogari e ekstremit të djathtë anti-islam – por duhet të punosh me njerëzit. Dhe besimi im kërkon që unë të jem më i miri që mund të jem. Është një kërkesë e besimit tim për drejtësi dhe drejtësi.
Natasha Asghar
Anëtare konservator e Senedd-it
Fillimisht e kuptova se islamofobia ishte një çështje e madhe kur punoja për babain tim dhe anëtarin e asamblesë së Uellsit, të ndjerin Mohammad Asghar. Kjo ishte një pikë kthese e madhe për mua – të shoh se racizmi ekzistonte ende në shekullin e 20-të.
Kishte një incident, që mendoj se e përndiqte deri në ditën kur ndërroi jetë. Një politikan tjetër (jo konservator) përdori fyerje vërtet të tmerrshme racore ndaj tij në një ngjarje të asamblesë së Uellsit. Ajo u la nën qilim nga të gjithë të pranishmit – dhe ata që thanë për të më pas ishte: “asgjë nuk ndodhi”. Me të vërtetë kjo e preku atë, megjithëse e heshti dhe nuk e publikoi kurrë. Ai nuk donte që njerëzit të shtyheshin të hynin në politikë nëse e dinin.
Udhëheqësi i Uellsit Tory në atë kohë, tani Lord Bourne, ishte absolutisht fantastik. Që kur kam qenë anëtar i konservatorëve, ata kanë qenë njerëzit më mendjehapur dhe më të mirë me të cilët kam pasur privilegjin të punoj. Askush nuk ka thënë kurrë një fjalë të keqe ndaj racës sonë, ndaj fesë sonë. Në fakt e kanë festuar.
Unë kurrë nuk kam përjetuar ndonjëherë islamofobinë personalisht në politikë – përveç një incidenti në pragun e shtëpisë vitin e kaluar. Ne shkuam në një shtëpi dhe ishin katër ose pesë burra që qëndronin jashtë, dhe njëri prej tyre tha: “Unë nuk e dija që Margaret Thatcher ishte me ngjyrë”.
Unë besoj se paragjykimet ekzistojnë dhe njerëzit përjetojnë islamofobinë. Nëse [Nusrat Ghani] ka përjetuar racizëm, unë kurrë nuk do ta zhvlerësoja atë që ajo ka kaluar. Por e di që partia beson në meritokraci. Ju mund të shihni nivelin e diversitetit që rrethon Boris Johnson. Jam i bindur se hetimi që do të ndodhë do të hedhë dritë mbi atë që ka ndodhur. Dhe nëse dikush duhet të qortohet, nëse dikush ka nevojë për trajnim, jam i sigurt se do ta marrë atë.
Zara Sulltane
Deputete e Partisë Laburiste për Besëlidhje
Kur u zgjodha, e dija se nuk do të ishte një udhëtim i lehtë. Unë kisha parë islamofobinë që kishte përjetuar Sadiq Khan me fushatën e tij për kryetar komune dhe kisha parë sa keqtrajtime mori Diane Abbott.
Lisa Nandy diskutoi dekada të neoliberalizmit dhe askush nuk ia mbylli qepallën, por kur në thelb thashë të njëjtën gjë në fjalimin tim të parë – duke diskutuar temën “40 vjet thaçerizëm” – u sulmova në shtyp, duke përfshirë The Guardian dhe në Twitter. Atëherë kuptova se kishte standarde të dyfishta. Njerëzit menduan se duhet të jem mirënjohës që jam në këtë pozicion.
Ajo vendosi tonin. Që atëherë, pavarësisht nëse flas për çështje të tilla si “Jetët e zezakëve kanë rëndësi”, ose për të drejtat e emigrantëve, unë abuzohem, në mediat sociale, në postim ose përmes email-it tim. Dhe shpesh është e lidhur me besimin tim – ata flasin për pushtuesit muslimanë. Jam ngatërruar pothuajse me çdo deputet tjetër aziatik; Një nga zëvendëskryetarët më ngatërroi për një anëtar të stafit një vit në punë. Policia jashtë dhomave dëshiron të kontrollojë lejen time, ndërsa një grup deputetesh femra të bardha kalon pa u kontrolluar.
Por gjithmonë kam thënë se problemi është strukturor. Ka politika në këtë vend që kanë shkaktuar dhimbje të pamasave brenda komuniteteve muslimane, qoftë parandalimi apo mjedisi armiqësor. Efektet më të këqija të islamofobisë nuk janë fjalët, por ato vendime të tilla si lufta në Irak, duke i etiketuar muslimanët si terroristë.
Njerëzit duan diversitet nga deputetët e tyre. Por kur e sjell atë përvojë dhe flet për çështje që prekin komunitetet, kjo është shumë. Ka kaq shumë incidente që tregojnë se komunitetet muslimane nuk po trajtohen me dinjitet dhe respekt dhe në mënyrë të drejtë nga Partia Laburiste: Trevor Phillips i quajti muslimanët “një komb brenda një kombi” dhe më pas u ripranua në heshtje në parti. Por unë kam refuzuar të qëndroj në kutinë time.
Më duhet të mendoj nëse mund të flas për një çështje të caktuar pa u etiketuar si simpatizant i terroristëve. Kam dy vjet që flas për islamofobinë. Sepse bindjet e mia politike janë formuar thellë nga besimi. Sepse unë shikoj botën në të cilën jetojmë – e mbushur me padrejtësi dhe varfëri – dhe imagjinoj botën që mund të krijojmë. Sepse e di që nuk jam vetëm dhe se ka solidaritet – e kanë treguar Angela Rayner dhe ministra të tjerë në hije, dhe kolegët e mi si Bell Ribeiro-Addy dhe Diane Abbott. Ata e marrin atë. Kjo është një lidhje e fortë motrash./The Guardian/
Përktheu: EKONOMIA ISLAME
