Pasuria e Kombeve e Adam Smith, botuar në vitin 1776, është meritueshëm e njohur për hapjen e një epoke të re në ekonomiks. Smith ende ndante shumë nga karakteristikat e periudhave të mëparshme, duke pasur ekonomiksin si një pjesë të një sistemi morali. Ai ishte i shqetësuar për qëllimet, objektivin,vlerat etike të shoqërisë dhe nuk ishte kundër formësimit të tyre. Por dëshira për të bërë abstrakte, për të përgjithësuar dhe për të arritur ligje universale kishte kërkesa të veta. Ai postuloj “një sistem logjik të marrëdhënieve ekonomike të bazuar në një ligj të brendshëm të natyrës njerëzore (analog me ligjin e gravitetit të Njutonit).” Esenca e këtij ligji ishte interesi personal, i cili siguroi rend në kaosin e dukshëm të ekonomisë së shkëmbimeve dhe gjithashtu e shtyu sistemin drejt rritjes. Individët, si konsumatorë, u shfaqën si aktorët kryesorë në skenën ekonomike pasi dëshira e tyre u realizua nga mekanizmi i tregut. Çdo ndërhyrje nga çdo drejtim, veçanërisht nga qeveria, do të ishte e destinuar të shqetësonte funksionimin e harmonishëm të sistemit, i cili premtonte të maksimizonte të mirën sociale duke maksimizuar të mirën individuale. Kështu ai “siguroi mbrojtje morale dhe një plan të shkencës për sistemin e shkëmbimit të tregut.” Smith kishte shumë komente të mprehta për tregtarët dhe kapitalistët, por sistemi që i lëvizte vetë dukej aq i fuqishëm sa që nuk pranoi të pranonte nevojën për forcë shoqërore për të penguar veprimet e tyre ose për t’u dhënë atyre ose investimit si i tillë një rol kaq të rëndësishëm në sistem, saç i kishte dhënë konsumatorëve dhe kërkesës së tyre. Thelbi i ekonomiksit së tij ishte teoria e vlerës, të cilën ai e konsideronte punën si thelbin. E aplikuar në kapital (mallra), kjo paraqiste një problem të madh me të cilin Rikardo, arkitekti i dytë i ekonomisë klasike, do të merrej gjatë gjithë jetës së tij, vetëm për të arritur në përfundimin se vlera relative nuk ndikohej vetëm nga puna, por edhe nga norma e fitimit, që nuk kishte asnjë lidhje me të. “Pasi, në fund të fundit, debati që lidhet me qiranë, pagat dhe fitimet duhet të shpjegohen nga proporcioni në të cilin i gjithë prodhimi ndahet midis pronarëve të tokës, kapitalistëve dhe punëtorëve dhe që nuk janë thelbësisht të lidhura me doktrinën e vlerës,” tha ai. Rikardo shtoi shumë rigorozitetin e analizës ekonomike, e çoi abstraksionin në një nivel më të lartë se ai që gjendej tek Smith dhe tregoi një prirje shumë më të madhe për arsyetim logjik nga aksione a priori dhe demonstroi përcaktimin e variablave ekonomikë nga variablat ekonomikë. Ai nuk kishte ndonjë vlerësim për njohuritë e thella të Smith mbi një realitet që ishte shumë i ndërlikuar për të pranuar një rigorozitet të tillë dhe ishte mjaft i pamëshirshëm për të lejuar “përvojën” ose “obzervimin” që ta pengonin atë nga përfundimet logjike në të cilat metodologjia e tij kartiziane e çoi Por, përkushtimi i tij ndaj “ligjeve të shpërndarjes” çoi drejt kursit të ardhshëm të teorisë ekonomike, në të dy versionet e saj Marksiste dhe Marginaliste, për të imagjinuar një teori kompozite të vlerës dhe shpërndarjes, e cila nga ajo kohë do të formonte thelbin e ekonomiksit për më shumë se një shekull.
Por, përpara se të kalojmë te Marksi ose Marginalistët, një përmendje e shkurtër është e nevojshme për Shkollën Historike që ka origjinën në Gjermani. Edhe pse ajo nuk arriti të ndryshonte kursin e ekonomiksit kryesor, ajo shërbeu si një kujtesë kundër përgjithësimeve të gjera dhe ligjeve abstrakte dhe konceptit të ekonomiksit klasik.
