Qiradhënësi mund ta shesë pronën e dhënë me qira një pale të tretë, duke krijuar kështu marrëdhënien e qiradhënësit dhe qiramarrësit mes pronarit të ri dhe qiramarrësit. Megjithatë, caktimi i vetë qirasë (pa caktuar pronësinë në pasurinë e dhënë me qira) për një kundërvlerë monetare nuk është i lejuar.
Dallimi mes dy situatave është se në rastin e dytë pronësia mbi pasurinë nuk i transferohet marrësit, por ai fiton të drejtën për të marrë qiranë e pasurisë. Ky lloj caktimi lejohet në Shariat vetëm kur nuk kërkohet asnjë kundërvlerë monetare nga marrësi për këtë caktim. Për shembull, një qiradhënës mund t’ia caktojë të drejtën për të kërkuar qiranë nga qiramarrësi të birit të tij, ose një miku të tij në formën e një dhurate. Po ashtu, ai mund t’ia caktojë këtë të drejtë njërit prej kreditorëve të tij për të shlyer borxhin nga qiratë që ai merr. Por, nëse qiradhënësi dëshiron ta shesë këtë të drejtë për një çmim të caktuar, kjo nuk është e lejuar, sepse në këtë rast paraja (shuma e qirave) shitet për para, çka është një transaksion që i nënshtrohet parimit të barazisë. Përndryshe, ai do të ishte një transaksion interesi, dhe për këtë arsye do të ishte i ndaluar.
