Ndërtuesit e lavdisë janë ata njerëz që lanë gjurmët e tyre në këtë botë. Që gdhendën emrat e tyre në regjistrin e lavdisë. Nëpërmjet mirësisë dhe dobisë ata përfaqësuan popujt e tyre dhe lanë mbrapa vetes trashëgimi të bekuar e të lavdishme tek brezat që erdhën pas.
Kushdo qoftë njeriu i suksesshëm dhe në çfarëdo lëmie të jetës qoftë suksesi i tij, ai radhitet te ndërtuesit e lavdisë. Ndërsa nga shpjegimi islam, të lavdishmit duhet të kenë disa cilësi siç janë: Të jetë Allahu i kënaqur me këtë njeri. Veprimtaria e tij të jetë e dobishme dhe ata që e rrethojnë të jenë të kënaqur prej tij.
I suksesshmi në jetën e tij është ai që ka besuar dhe pranuar Allahun si Krijues të gjithçkaje. Sepse i shkatërruari sipas islamit nuk konsiderohet i suksesshëm. Nuk konsiderohet sukses i lavdëruar, ai i njeriut që lufton emrin e Zotit dhe fjalën e Tij. Apo devijon mësimet e Tij dhe shtrembëron faktet e Tij. Nuk konsiderohet sukses i vërtetë ai i tiranit, të prishurit dhe kriminelit, i cili i dëmton njerëzit dhe bëhet shkak për vuajtjet e tyre pavarësisht arritjeve dhe ofertave të tij.
I suksesshmi i vërtetë përveç siguri për veten e tij, ai po ashtu ofron siguri dhe paqe për njerëzit që jetojnë rreth tij.
Ndaj për këtë Allahu i Madhërishëm në Kuranin Fisnik ka përmendur të suksesshmit e lavdëruar dhe të shpëtuarit, duke shpallur: “Ata të cilët kanë besuar dhe nuk e kanë pështjelluar besimin e tyre me padreitësi. Ata do të fitojnë sigurinë dhe ata janë të udhëzuarit” (Enamë: 82)
Po u’a përcjell disa shembuj të njerëzve të suksesshëm në jetë:
Sundimtari i drejtë i cili e shpërndan të mirën dhe i mëshiron njerëzit, punon me drejtësi dhe mban qetësi, ky është i suksesshëm dhe nderohet në dunja dhe ahiret.
Dijetari monoteist i cili kërkon dhe gjurmon për hir të Zotit, i cili studion dhe punon me diturinë që ka. U’a mëson njerëzve yjet në qiellin e virtyteve, mirësinë dhe ndryshimin për të mirë.
Mjeku i mprehtë i cili e këshillon dhe udhëzon të sëmurin, e kontrollon me kujdes dhe përpiqet për shërimin e tij. Ky është i respektuar dhe i nderuar.
Inxhinieri i cili kontribuon me idetë dhe përpjekjen e tij në ndërtime dhe strukturime. Njeri eminent që zë vend në regjistrin e fisnikëve.
Shkrimtari i talentuar, i cili me pendën e tiji vizaton shkronjat e vetëdijes dhe rilindjes, reformës dhe lufton të ligën. Ai është qiell që shkëlqen dhe që regjistrohet në listën e të shkëlqyerve duke marshuar drejt ngjitjes, kontributit dhe suksesit.
Shto këtu edhe pjesëmarrësit e tjerë të cilët shquhen në ndërtimin e jetës në tokë, të ndershëm e të lavdëruar duke nisur nga bujku, ushtari, ndërtimtari, gazetari dhe të tjerë.
Ndërtuesit e lavdisë nuk kanë nevojë për reklama dhe publicitet duke marrë me qera lapsat e shkruesve dhe blerë ndërgjegjen e fisnikëve. Por përpjekja e tyre e bekuar dhe veprimtaria e tyre e falenderuar, gjurmët e tyre të bukura, kanë shkruar emrat e tyre në kujtesën e popullit, në tryezën e vatanit dhe në divanin e pionerëve.
Kush është ai i cili mundet ta fshijë një emër që është simbol i historisë? Mbasi ka përfaqësuar popullin e tij me punë të ndershme, ai ka lënë gjurmë të përjetshme nëpërmjet të cilave u bë i famshëm tek të mençurit. Kush është ai, i cili mundet ta ngrejë një dështak, një përtac, një të mpakur, një gjysmak dhe ta bëjë atë të qëndrojë në rreshtin e parë së bashku me udhëheqësit e shkencës, mendimit e zhvillimit?
Dielli në mes të ditës nuk ka nevojë për poezitë e shurdhmemecëve që ta lavdërojnë atë, sepse ai i’a ka imponuar lavdërimin dhe dashurinë gjithë universit.
Po ashtu as hënës së plotë nuk i’a shtojnë ndriçimin lavdërimet dhe lajkat. Në lidhje me këtë miku ynë ebü Tajib el-Mutenebbiu thotë:
“Kush vendin e ka mbi diellin përcëllues,
Nuk ka gjë që e ngre e as që e përul.
Në disa libra është përmendur një nomad arab të une ka zënë nata në një luginë. Aty kishte shumë errësirë aq sa udhëtari mbetet në vend i hutuar. Por befas shfaqet hëna dhe ai kthen fytyrën drejt saj i gëzuar dhe i thur këto lëvdime:
“O hënë! Nëse do të thoja: “Të lartësoftë Allahu, Ai tashmë të ka lartësuar, Nëse do të të them të zbukuroftë Allahu, Ai tashmë të ka zbukuruar. Atëherë më mirë po të them të shpërbleftë Allahu”.
Në kohën e tabiinëve një ordiner e shau prijësin e myslimanëve Ali ibn ebi Tâlib dhe njëri prej njerëzve të dijes i tha: “O njeri! Aliu ka arritur famën dhe ngritjen tek Zoti. Po ashtu edhe tek njerëzit. Aq sa nuk i sjell dobi lavderimi e as sharja. Dije se Aliu ka fituar kënaqësinë e Allahut dhe Ai e ka futur në Parajsë. Nuk ka gjë që e dëmton atë?” Ai që shante heshti sikur të gjuhej me gurë.
Qëllimi ishte për të thënë se të suksesshmit u mbështetën në Zotin e Vetëm e më pas në potencialet e tyre individuale. Dhanë shumë mund dhe përpjekje e ushtrime, pastaj botës i prezentuan sukseset, djersët dhe bekimet e tyre. Si dhe lavditë dhe gjurmët e mëdha që lanë pas.
Profeti Ibrahim a.s. ka thënë: “Më bëj mua të përmendem tek të tjerët”. Në shenjë mirënjohje, lëvdate, mirësie dhe përkujtimi të bukur.
Çelësi i Suksesit nga Aid El Karni | Përktheu Agron Islami
