Gjykimi i Imam Shafiut, sipas të cilit vakëfi i çfarëdo pasurie të luajtshme është i vlefshëm me kusht që të ruhet dhe të mos konsumohet kapitali, është pranuar edhe nga malikijtë. Për më tepër, dihet se Imam Maliku kishte miratuar vakëfet e kuajve dhe armëve, duke u mbështetur në traditën profetike. Dy fetva të përmendura në Mudavveneh lidhen drejtpërdrejt me çështjen e vakëfeve monetare. Dy raste i janë paraqitur Imam Malikut: i pari ka të bëjë me një vakëf monetar, ndërsa i dyti me një dhuratë të thjeshtë. Maliku ka gjykuar se të ardhurat vjetore të gjeneruara nga vakëfi monetar duhet t’i nënshtrohen pagesës së zekatit, ndërsa një dhuratë e thjeshtë është e përjashtuar nga ky obligim. Fakti që ai nuk e ka kundërshtuar vetë ekzistencën e vakëfit monetar, por thjesht ka përcaktuar raportin e tij me zekatin—pra, heshtja e tij—tregon se ai e ka miratuar këtë lloj vakëfi.
Ky qëndrim është konfirmuar në Dardir, ku thuhet:
“Sa i përket parasë, nuk ka asnjë lloj hezitimi, pasi është krejtësisht e vlefshme të bëhet vakëf me të, siç mësohet qartë në Mudavveneh. Me vakëf këtu nënkuptohet vakëfi për qëllimin e dhënies hua. Zëvendësimi i tij me para të së njëjtës vlerë konsiderohet si ruajtje e substancës” (Suhrawardy, 1911: 357).
Është me rëndësi të theksohet se Dardir jo vetëm që miraton vakëfet monetare, por gjithashtu përcakton se nëse ky kapital i dhuruar nuk investohet përmes huadhënies dhe nuk gjeneron të ardhura, ai nuk do të ishte i vlefshëm, pasi në atë rast “nuk do të kishte asnjë përfitim juridik”. Ky kusht dukshëm i referohet qëndrimit shafiit.
Për ta përmbledhur, qëndrimi maliki është i qartë: vakëfi i pasurive të luajtshme është i miratuar.
