Allahu thotë në Kuran:
يَـٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ لَا تَأْكُلُوٓا۟ أَمْوَٰلَكُم بَيْنَكُم بِٱلْبَـٰطِلِ إِلَّآ أَن تَكُونَ تِجَـٰرَةً عَن تَرَاضٍ مِّنكُمْ ۚ وَلَا تَقْتُلُوٓا۟ أَنفُسَكُمْ ۚ إِنَّ ٱللَّهَ كَانَ بِكُمْ رَحِيمًا
O besimtarë, mos e përvetësoni pasurinë e njëri-tjetrit në mënyrë të palejueshme, përveç rastit kur ajo është tregti me pëlqim të dyanshëm dhe mos e vritni veten (dhe njëri-tjetrin)! Vërtet, Allahu është i Mëshirshëm me ju. (En-Nisa : 29)
Tefsiri i ajeti:
“O ju që keni besuar! Mos e hani pasurinë e njëri-tjetrit me mënyra të palejueshme…” – Allahu i Lartësuar u ndalon robërve të Tij që të përvetësojnë pasurinë e njëri-tjetrit në mënyra të padrejta. Këtu përfshihen vjedhja, grabitja, bixhozi, kamata dhe format e tjera të ndaluara të fitimit të pasurisë. Po ashtu, edhe shpërdorimi apo përdorimi i pasurisë me mendjemadhësi konsiderohet si një mënyrë e padrejtë e konsumimit të saj. Allahu ka ndaluar këto forma, por nga ana tjetër, ka lejuar mënyra të pastra dhe të ndershme, si tregtia e drejtë dhe çdo veprim që përmbush kushtet e kënaqësisë së palëve.
**“… përveç rastit kur është tregti me pëlqim të dyanshëm…”** – Kjo do të thotë që kontratat e bazuara në pëlqim të ndërsjelltë dhe në kushtet e një tregtie të drejtë janë të lejueshme. Në këtë kuadër, kontratat e fajdesë janë të përjashtuara, sepse nuk përmbushin këto kushte. Kjo ndalesë përfshin edhe marrëveshjet ku fitimi është i panjohur ose i pamundur për t’u arritur, duke i bërë ato të ndaluara. Këto akte mund të lidhen me anë të fjalëve ose veprave, sepse përmes tyre shprehet pranimi dhe pëlqimi. Ajeti përmbyllet me fjalët: **“Vërtet, Allahu është Mëshirëplotë me ju.”** Kjo tregon se prej mëshirës së Tij është ruajtja e pasurisë dhe e jetës sonë përmes këtyre ligjeve, siç përforcohet më tej:
**“… dhe mos e vrisni veten! Vërtet, Allahu është Mëshirëplotë me ju.”** – Kuptimi është që nuk duhet të vrasim as veten, as njëri-tjetrin. Njëjtë gjykohet edhe për çdo veprim që çon drejt shkatërrimit ose rrezikut të rëndë, i cili mund të sjellë dëmtime ose humbje të jetës. Kështu, Allahu na ndalon nga dëmtimi i vetes dhe të tjerëve, duke e bërë këtë për mëshirën e Tij. Ai ka vendosur ligje për të na mbrojtur pesë domosdoshmëritë e njeriut: besimin, jetën, mendjen, nderin dhe pasurinë.
Ne jemi të ndaluar që t’i shpërdorojmë apo humbasim këto të mira (përfshirë fenë, nderin dhe mendjen). Allahu na është drejtuar në shumës në këto urdhëresa, që të kuptojmë se pasuria dhe jeta e të tjerëve duhen trajtuar njëlloj si tonat, duke i ruajtur ato në formën më të mirë. Këto fjalë dëshmojnë për themelin e shoqërisë islame, e cila duhet të ndërtohet mbi dashamirësi dhe përkujdesje të ndërsjelltë mes besimtarëve. Profeti Muhamed (a.s.) e ka përshkruar këtë përkujdesje si një ndërtesë të vetme ose si një trup të vetëm, ku nëse një pjesë vuan, të gjithë të tjerët përpiqen ta shërojnë dhe rregullojnë atë. Kjo përkujdesje duhet të përfshijë të gjitha aspektet e jetës, fetare dhe shoqërore.
[Tefsiri i Sadit]
