Asnjë ekonomi nuk mund të mbijetojë pa pjesëtarët e saj që lënë mënjanë një pjesë të prodhimit të tyre aktual për të plotësuar nevojat e tyre të ardhshme. Në ekonomitë kapitaliste, ata që ofrojnë këtë shërbim shpërblehen me një kthim të garantuar dhe të fiksuar mbi kapitalin e tyre. Por Sheriati Islam ka lidhur konceptin e shpërblimit mbi kapital me përgjegjësinë për të mbajtur rrezikun e humbjes. Prandaj, askush nuk mund të pretendojë një kthim të fiksuar dhe të paracaktuar mbi kapitalin e ofruar për një ndërmarrje.[1] Në vend të kësaj, dikush mund të investojë kapitalin e tij si pronar i vetëm, duke vepruar si financues dhe sipërmarrës në të njëjtën kohë. Nëse i duhet ndihma e të tjerëve, ai mund të hyjë në shirkah (domethënë partneritet) mbi bazën e kapitalit, punës ose aftësive. Një mundësi tjetër qëndron, nëse ai nuk mund të marrë përsipër aktivisht një ndërmarrje biznesi: mund të hyjë në një kontratë të mudarabah. Në mudarabah, një person ofron kapitalin, tjetri punën dhe të dy ndajnë fitimin në një proporcion të rënë dakord. Por humbja mbartet vetëm nga ai që ofron kapitalin, ndërsa punëtori nuk merr shpërblim për punën e tij.
Kompanitë aksionare të sotme janë të ngjashme me mudarabah, në kuptimin që punonjësit profesionistë menaxhojnë biznesin me kapitalin e aksionarëve, të cilët janë të shkëputur nga çështjet e përditshme të ndërmarrjes. Kjo nuk nënkupton që konceptet e një kompanie aksionare dhe mudarabah janë identike. Ekzistojnë disa dallime juridike, por diskutimi i tyre është lënë jashtë këtij teksti.
[1] Kjo njihet teknikisht si kamatë, e cila është ndaluar në Kur’an (2:275). Diskutimi i mëtejshëm mbi kamatën është trajtuar në shkrimet paraprake.
